“Easy Delivery Co.” ile geçen saatlerimde, bir teslimat oyunundan çok daha fazlasıyla karşılaştım. Manzara güzel, yükünü taşıdığın kamyon küçük, ama asıl güzellik o yükün içinde değil, yolda olduğun o boşlukta. Dağ köyünün soğuk havasında, rengârenk paketleri alıp bağırları aşarken, oyunun ‘yeni hayat’ vaadi gerçeküstü bir huzura dönüyor. Görevler basit: al – sür – teslim et. Ama bir yandan yalnız yolda ilerlerken, şehrin sakinlerindeki hikâyeleri dinliyorsun; bu basit akış içinde bir sakinlik, bir iç hesaplaşma hissi doğuyor.
Grafikler retro ama konuşmaktan çok duyuruyor; bu küçüklük ve sadelik, oyunun en güçlü yanlarından biri. Rakipler bol, ama buradaki tempo başka — acele yok, endişe yok, sadece sen ve rotan. Kulaklığında çalan melodiyle, kamyonun motor gürültüsünün altında yaşamını sürdüren köy halkının varlığı birleşiyor. O “yer altında minimum ücretle çalışıyorsun” mizahıysa, gerçek dünyanın rutiniyle güzel bir paralel kuruyor.
Diğer beceri oyunları gibi “mükemmel zamanlama” ya da “yüksek refleks” beklemiyor bu oyun senden; onun isteği, bir anlık soluklanma. Seninle nefes alıyor, seninle duraklıyor. Ve tam da bu yüzden, “çok iyi ama sıradan” oyunlardan ayrılıyor.
Eğer sen de bazen sadece “sürmek” istiyor, yolun sonunda ne getireceğini bilmiyor ama yine de devam etmek istiyorsan — Easy Delivery Co. tam senin için. Teslimatlar bittikten sonra bile kamyonun far ışıkları altında bir süre daha yola bakıyorsun; belki bir şey bulmazsın ama bulacağın, o sessizlik.
Ve ben bu sessizlik için teşekkür ediyorum.
