Prenses Diana ve onun Kraliyet Ailesi içine odaklanan filmin koltuğunda Pablo Larrain oturuyor. Spencer filmini ilk olarak öğrendiğim zaman biraz şaşırmıştım. Bildiğimiz gibi The Crown dizisinden sonra Kraliyet Ailesi hep diken üstünde oldu. Sanırım dava bile açtılar. Bu kadar dikkat toplamaları en baştan zaten soru işareti oluşturdu. Her zaman Lady Diana ve onun esrarengiz ölümü konuşuluyor. Spencer bu açıdan biraz daha farklı. Ölümü ile ne kadar alakalı olsa da asıl psikolojik etkilerini öne atmak istedi. İyi okumalar!
Sıkıntı çektiği sırada cesaretini toparlayıp her yeri dağıtacak biri olan Lady Diana hiçbir zaman Kraliyet ailesine uygun olmadı. Kendisinin hayatına çok hakim değilim fakat belgesellerini çoğu zaman izler ve takip ederim. Psikologları ile görüşmelerini dinleyince anlıyoruz. Büyük bir sıkıntı içinde olan Diana’nın bu ruh hali ekranlara iyi yansıtılmış. Bu tarz bir film izlediğimiz veya izleyeceğimiz zaman direk bir ölüm ve sonuç bekliyoruz. Bu film bunu iyi yönetmiş. Renk paleti kullanımı da olarak döneme ve psikolojik etkilere iyi bir uyum sağlamış.
Kristen’ın oyunculuğu da beklediğimden iyiydi. Karakter, nedendir bilinmez tip olarak değil ama izlerken ‘Evet bu Diana’ dedirtebildi. Diana’nın film boyunca stresi, klostrofobi nöbetleri geçirecek gibi bir sıkıntı yüklemesi çok isabetli. Biyografi-belgesel tarzı bir film için çok tadında olmuş. Genel olarak filmdeki tavırları ve hareketleri, her yeri yıkması ve kendi kabuğunu kırmak için direnmesi can alıcı oldu.
Spencer Sinematografi ve renk kullanımı
Hikayeden öte ilk bu filmi görünce beni sinematografisi çok etkiledi. Geçtiği dönem ve İngiltere atmosferi için nokta atışı. Her sahnesinde ayrı bir hayran kaldım. Diana’nın kostümleri ile de çok güzel bir aura yakaladı. Bir filmde sinematografi de hikayeden bağımsız incelenmeli ve değerlendirilmeli. Ben ilk olarak sinematografisine göz attım, bu filmin geçeceği zamanı anlayabildim ve aklımda bir hikaye oluşturdum. Bir film izleyicide aslında bu tarz eylemler gerçekleştirmeli. Bu konuda Spencer’ın eline su dökemedik.
Kostümler
Bu sene çıkan her filmde ayrı bir kostüm başarısı gördük. Mesela, House of Gucci, The Last Duel gibi filmler de buna dahil. Bu sene sinemadaki kostümler açısından beni mutlu etti. Spencer için konuşmam gerekirse; Örneğin en basitinden kıyafetlerdeki tonlamalar bile bence iyiydi. Diana’nın etkileyici beyaz uzun elbisesinden söz bile etmek istemiyorum. Posterde gördüğümüz o güzel elbise. Tasarım olarak cidden beklediğim gibi geldi. Sadece fragmandan bile bunu çözebildik.
Kısacası film için çok beklentim olmadığı için beğendim. Büyük bir Diana hayranı olsam belki işler değişirdi. Spencer iyi bir başlangıç yaptı.
