Dark Souls denince aklımıza ilk ne geliyor? Muhtemelen o kasvetli atmosfer, her köşe başında bizi bekleyen ölüm tehlikesi ve oyun dünyasının en ikonik “elinden tutmama” prensibi. Hani eski toprak oyuncular Legend of Zelda’nın oyuncuyu nasıl serbest bıraktığını anlatır ya; Dark Souls bu özgürlüğü alıp, üzerine bir ton çaresizlik ve gizem ekleyerek önümüze sunuyor. FromSoftware’in yarattığı bu evren, oyuncuya harita işaretleri veya görev listeleri vermez; sizi o karanlık dünyaya bırakır ve “hadi bakalım, ya çözersin ya da ölürsün” der.
İşte Titan Comics’in piyasaya sürdüğü Dark Souls: Mother of Mourning #1, tam olarak bu ruhu yakalamayı hedefliyor. Bizim de yakından takip ettiğimiz bu seri, oyunun o tekinsiz gizemini sayfalarına taşımayı başarmış görünüyor. Daha önce ön incelemesini yaptığımız bu mini seri, nihayet okuyucuyla buluştu ve ilk sayıdan itibaren tanıdık bir “Souls” havası soluyoruz.
Dark Souls Çizgi Romanı Orijinal Oyunun Ruhunu Nasıl Yakalıyor?
Öncelikle yazar George Mann ve çizer Maan House’un derslerine ne kadar iyi çalıştıklarını teslim etmemiz gerek. Bu ikili, daha önceki popüler serileri Dark Souls: The Willow King‘de yakaladıkları kimyayı burada da sürdürüyor. Hatta dürüst olmak gerekirse, yaratıcı ekip aynı olsa da, bu ilk sayının The Willow King‘in açılış sayısıyla bu denli benzer bir atmosfer yaratması takdire şayan. Belli ki her iki seride de o spesifik “Souls-like” estetiğini korumaya yemin etmişler.
Hikaye, oyunun kanonuna (resmi hikayesine) doğrudan göbekten bağlı olmasa da, ruhani olarak o evrenin tam kalbinde atıyor. İlk sayfalarda bizi “Knights of Mourning” (Yas Şövalyeleri) ile tanıştırıyorlar. Bu grup, ruhu çalınmış olan “Mother of Lillies”in (Zambaklar Annesi) takipçileri. Şövalyelerin davasına güç veren ışık ise Annenin mumyalanmış bedeninden geliyor. Ancak biz Dark Souls evrenini avucumuzun içi gibi biliyoruz; nerede bir ışık varsa, o ışık sönmeye mahkumdur ve bu sönüş, kahramanları (ya da kurbanları) tehlikeli yolculuklara sürükler.
Dark Souls Hikayesi ve Karakterlerin Motivasyonu
Türkiye’deki oyun severlerin sıkça sorduğu “Dark Souls hikayesi ne anlatıyor?” sorusunun cevabı, aslında bu çizgi romanda mikro bir ölçekte karşımıza çıkıyor: Tükeniş ve umutsuz bir kurtuluş çabası. Zaman geçtikçe şövalyelerin durumu kötüleşiyor, erzaklar tükeniyor ve sayıları azalıyor. İşte bu noktada Lucadeus, Stenn ve Grathin isimli üç karakteri takip etmeye başlıyoruz. Kendi aralarında talim yapan bu küçük grup, yaklaşan sonun farkında.
Burada hikayenin kırılma noktası devreye giriyor: Lucadeus’un omuzlarına yüklenen görev. Diğer şövalyelerin gidip de asla geri dönemediği o meşhur görev.
Görev aslında basit ama bir o kadar da ölümcül: Mother of Lillies’in kayıp ruhunu bulmak. İnanışa göre ruh ve beden yeniden birleşirse ateş geri gelecek ve düzen eski şaşaalı günlerine dönecek. Ancak Lucadeus, kendisinden öncekilerin yaptığı hatayı yapmamaya kararlı. Önceki şövalyeler bu intihar görevine tek başlarına giderken, o yanına dostları Stenn ve Grathin’i de almak istiyor.
Mantığı ise o kadar sağlam ki, insan “neden daha önce kimse bunu düşünmedi?” diyor. Tarikat zaten çöküşün eşiğinde, ha bugün bitmiş ha yarın. Eğer üç şövalye birlikte gidip ölürse son sadece biraz hızlanmış olacak; ama başarırlarsa kurtuluş şansları katbekat artacak. Yani kaybedecek hiçbir şeyleri yok.
Görsel Anlatım ve Boss Savaşı Havası
Çizer Maan House, bu yolculuğu resmederken harika bir iş çıkarıyor. Paneller arasında ilerlerken, eski tarz macera filmlerindeki gibi harita üzerinde yol alan bir ekibi izliyormuş hissine kapılıyorsunuz. Karakterlerin yolda karşılaştığı zorluklar ve çatışmalar, oyunun doğasındaki o bitmek bilmez mücadele hissini birebir yansıtıyor. Renklendirme sanatçısı Steve Canon’un kullandığı palet ve Andworld Design’ın harflendirmeleri de bu kasvetli tabloyu tamamlayan en büyük unsurlar.
İlk sayının finali ise tam bir Dark Souls klasiği: Mausoleum of Gaith’e (Gaith Mozolesi) varış. Bu sahne, oyunda sisli bir kapıdan geçip devasa bir “Boss” ile karşılaşmadan hemen önceki o gerginliği hissettiriyor. Çizgi romanın en güçlü yanı da bu; oyunun hikaye anlatımındaki esnekliğini kullanıp, o ruhu görsel bir şölene dönüştürmesi.
George Mann ve ekibi, daha ilk sayıdan bizi Mausoleum of Gaith’e getirerek elini korkak alıştırmadığını gösteriyor. Genelde bu tarz serilerde giriş kısmı uzadıkça uzar, ancak burada olaylar hızla ısınıyor. Bu da demektir ki, ikinci sayıda bizi tahminimizden çok daha büyük bir kaos bekliyor. Bir sonraki sayıda neyle karşılaşacağımızı bilmiyoruz ama kesin olan bir şey var: Görsel olarak çok etkileyici bir yıkım izleyeceğiz.
Yorum (0)